Ηταν ενα πρωι που τα μελτεμια του Αυγουστου εδιναν κι επαιρναν... Στη βορεινη πλευρα του νησιου εφταναν αφρισμενα κυματα, γεματα ανεμο, απο τη Ναξο...Αποφασισα να ριξω την βαρκα μεσα, κοντρα στο βορια, να παω το γυρω του νησιου...
Κανενας δεν ερχοταν παρεα μου... Πηρα τσιγαρα, ενα βιβλιο, ενα μπουκαλι νερο και τη φωτογραφικη μου μηχανη...
Μεχρι το Πορί, ειχα φαει τοσο νερο στο προσωπο που τα ματια μου μ' ετσουζαν πολυ... Μετα το Πορί, περασα τον καβο και γυρισα αριστερα... Τωρα τα κυματα εγιναν πιο μεγαλα, αλλα εσκαγαν πανω στην βαρκα απο τη δεξια πλευρα, (δεξοπλωρα οπως λενε οι βαρκαριδες) και ετσι αρχισε να γινεται ο πλους ενδιεφερων και διασκεδαστικος...
Τα βραχια πανω μου ορθα σαν θηρια, με κοιταζαν σαν μαντροσκυλα δεμενα που δεν γαβγιζουν παρα περιμενουν να κινηθεις εσυ κατα πανω τους πρωτα...
Εγω, ολο κι ανοιγα προς τη Ναξο ομως, για σιγουρια...
Καποια στιγμη ο ηλιος με ειχε καψει κι ηθελα να βραχω στα δροσερα νερα, αλλα μονο τα χερια μου εβρεχα...
Σε καποιο σημειο, τα βραχια αρχισαν να μικραινουν και μου τραβηξαν την περιεργεια... Πλησιασα και ειδα οτι υπηρχε ενα ανοιγμα, μια μικρη αγκαλια, που δεν την ταραζε ο καιρος... Τραβηξα κατα κει και μπορω να πω οτι τα κυματα τωρα με εσπρωχναν απαλα να μπω εκει μεσα μιαν ωρα αρχιτερα...
Γιατι τα γραφω ολα αυτα... Ετσι, μου αρεσει που τα θυμηθηκα... Γιατι σαν εφτασα, παρατηρησα μια γυμνη γοργονα να λιαζεται ανασκελα ξαπλωμενη πανω σε μεγαλες πετρινες πλακες, κατω απο τα βραχια...
Εγω εσβυσα την μηχανη κι εριξα την αγκυρα στη μεση της λιμνουλας, απο φοβο μηπως και φυγει η γοργονα... Δεν μου αρεσει να διωχνω πουλια, γοργονες, παιδια και γατες απο γυρω μου...
Εμεινα εκει ολη τη μερα, διαβαζα, βουταγα στο νερο, λιαζομουνα και ισως να εριξα και κανενα υπνακο, δεν θυμαμαι καλα...
Αυτη η γοργονα ηταν πολυ ντροπαλη παντως... Δεν μου ειπε το ονομα της!
Αλλα ουτε κι εγω...
No comments:
Post a Comment